فاش می گویم و از گفته خود دلشادم** بنده عشقم و از هر دو جهان ازادم

طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق****که درین دامگه حادثه چون افتاده ام

من ملک بودم و فردوس برین جایم بود **** ادم اورد  درین   دیر   خراب    ابادم

سایه طوبی و دلجویی حورولب حوض**** به هوای سر کوی تو برفت از یادم

نیست بر لوح دلم جز الف قامت دوست**** چکنم  حرف دگر  یاد  نداد   استادم

کوکب بخت مرا  هیچ   منجم   نشناخت  **** یا رب از مادر گیتی به چه طالع زادم

تاشدم حلقه به گوش در می خان عشق***هر دم اید غمی از  نوبه   مبارک  بادم

می خورد خون دلم مردمک دیده سزاست***که چرا دل به  جگر  گوشه مردم  دادم

پاک کن چهره حافظ به سر زلف زاشک****ور نه  این سیل  مادم   ببرد   بنیادم