سلام به همه ی دوستان عزیزم که دیر یا زود یه سری به محفل تنهایی خودتون

 می زنید..

راستش اولین تجربه وبلاگ نویسیمه ..وپیشا پیش امیدواروم  کم و کاستی های این شب و تنهایی و عشق رو به بزرگواریتون ببخشید..

با این که حرف زیادی تو دلمه.. ولی مثل همه ی اولین ها  نمی دونم باید چی بگم..و شاید..

وشاید این(نمی دونم باید چی بگم) مقدمه ای باشه برای یه شروع یه فصل تازه از دل نوشته هایی که امید وارم خوشتون بیاد..

کی می دونه شاید حرف دل خیلی ها باشه که یه عمره تو دلشون مونده و جایی یا کسی رو پیدانمی کنند که فقط  همدم تنهایی شون باشه...

و هدفم... اگه  تو این دو روز زندگی نمردم ..و شاهد ظهور اقاموم حضرت  صاحب الزمان بودم واین لیاقت رو داشتم که چشمم به جمال ایشون روشن  شد.روم بشه که  سرم رو بالا بگیرم.. حتی برای یه لحظه..بگم یا مهدی تو خودت شاهد بودی برای سلامتیت و تعجیل در فرجت چقدر صلوات گرفتم...

آن گریه ها که ابر بهاری نکرده است